Met zoveel vaklui moet het wel goed komen.
Rechts staat Jan Maas, links Leo vd Heuvel.

Dit interview is eerder gepubliceerd in RKO van
8 nov 2011.
De huismeester.

Andere intervieuws:
Bastiënne Derks
E en M v Abeelen
Cor Scheutjens
Tesse vd Struijk
Katrien v Hettema
M en C vd Heijden
Jos Nooren
Eva Roos
Leo en Carly Den Eijngel
Marieke van den Heuvel

Dorpsgenoot Jan Maas heeft zich het lot aangetrokken van de straatarme familie Erdei in Salonta, Roemenië. Samen met Leo van den Heuvel en met praktische en financiële steun van de Stichting Brabant-Bihor bouwt hij voor vader Erdei en zijn vijf kinderen een nieuwe woning.

"Je moet er zelf geweest zijn om te begrijpen hoe groot de armoede is op goed 1750 autokilometers hier vandaan." Aan het woord is Jan Maas (70) van het gelijknamige timmerbedrijf op het adres Lennisheuvel 61. Met drie geestverwanten doet Jan 'vrijwilligerswerk' in Salonta, 20 á 30 km over de Hongaarse grens in het straatarme Roemenië. In Salonta heeft Jan zich het lot aangetrokken van de familie Erdei, een vader met vijf op- groeiende kinderen; de jongste 6 jaar, de oudste 17. Moeder is gaan lopen, oma is vorig jaar overleden en nu staat de vader er helemaal alleen voor. In de zomer verdient hij wat met sleuven graven. In de winter als de grond hard bevroren is valt er niets te graven en verdient hij dus niks. Het gezin woont in een krot waar de wind dwars doorheen blaast; waar het binnen net zo hard vriest als buiten. Tot overmaat van ramp is in 2010 het licht afgesloten omdat Erdei de rekening niet meer kon betalen.

Stichting Brabant-Bihor
Zo was de situatie die Jan Maas aantrof toen hij op uitnodiging van Wim de Winter, secretaris van de Stichting Brabant-Bihor, in Salonta aankwam. Brabant-Bihor verleent humanitaire en ontwikkelingshulp in Salonta en omgeving. Het was puur toeval dat Jan Maas met zijn vroegere vriend Wim de Winter bij de Gamma in gesprek kwam.

"Wim was al een jaar of 15 actief in Salonta en voor een van zijn projecten zocht hij 125 stoelen. Of ik hem daaraan zou kunnen helpen. Dat kon ik dus niet, maar ik gaf wel aan dat ik een dag of 10 á 14 in Salonta zou willen helpen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. En zo kwamen wij, Leo van den Heuvel, Wim de Winter, Jo van den Tillaart en ik, in Salonta aan om mee te helpen aan het huis van de familie Erdei. Wim had daarvoor al contact gehad met ene Marian (alles-regelaar) en Atilla, een goede klusjesman. Die was al in april begonnen met het slopen van de oude woning en met nog bruikbaar afvalmateriaal een tijdelijk onderkomen te bouwen. Voor de bouw was een bedrag van € 2395 beschikbaar dat door de Stichting Brabant-Bihor was geschonken. Dat lijkt weinig maar in Roemenië is het een geweldige hoop geld. Om een voorbeeld te geven: we gingen meestal eten in een restaurant; uiteraard op eigen kosten, dus niet op rekening van de Stichting. Een stevige maaltijd en de nodige liters bier (het was 30 á 35 graden) kostten 79 lei en 80 lei is on-geveer € 20 euro; voor vier personen!

Aparte manier van bouwen
De bouw gaat daar ook wel iets anders dan hier. Van profielen hebben ze nog nooit gehoord. Ze doen alles met de waterpas. Ook het metselwerk. En dat ziet er dan piekfijn uit. Beton maken ze met een betonmolen maar verder wordt het allemaal met emmers de steiger op gesjouwd. En het houtwerk voor de kap is door klusjesman Atilla met de kettingzaag op maat gemaakt. Opvallend is ook dat niemand jaloers is dat wij de familie Erdei helpen. Ze vinden het prachtig en als ze worden gevraagd wil iedereen meehelpen. Kunnen ze hier nog wat van leren", besluit Jan zijn verhaal.

Jan Maas en zijn vrienden zijn twee keer in Salonta geweest. De eerste keer in augustus. De tweede keer in september. Toen is ook Gilia de Winter meegeweest om de gordijnen te maken. Misschien gaan ze binnenkort nog een keer naar Salonta om het werk af te maken. Jan heeft in zijn werkplaats ook nog een aantal houtbewerkings-machines staan die hij niet meer gebruikt. Voor Nederlandse begrippen zijn het verouderde machines maar in Roemenië zitten ze er om te springen. Die gaan daar dus een keer naar toe. Maar Jan wil eerst kijken of hij ergens een paar machines op de kop kan tikken die in het machinepark ontbreken. Jan trekt zich ook de gezondheid van de familie Erdei aan. De jongste zoon heeft een slecht gebit. Jan ziet het als zijn taak ervoor te zorgen dat hij naar een goede tandarts kan.

Het spreekt voor zich dat de zus van Jan, Marietje Maas, heel betrokken is bij het werk van haar broer. Dat blijkt als Jan even weg is en Marietje met veel bewondering en waardering spreekt over het vrijwilligerswerk in Salonta. Marietje is vooral begaan met de kinderen. "Ze hebben helemaal niets. Zelfs geen speelgoed. Ze hangen maar wat rond op straat waar ze een beetje met steentjes spelen. Gelukkig heeft onze Jan wat speeltoestellen op de kop kunnen tikken en die gaan straks ook naar Salonta."